پیام رضوان 2014

ترجمه‌ای از پیام بیت ‌العدل اعظم الهی خطاب به بهائیان جهان

رضوان ۲۰۱۴ میلادی (۱۷۱ بدیع)

(از: مرکز جهانی بهائی)

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز،

سه سال تمام از آغاز مرحلۀ کنونی نقشۀ ملکوتی که تنها دو سال به اختتام آن باقی مانده می‌گذرد، مشروعی که پیروان جان‌فشان حضرت بهاءالله را در مجهودی مشترک و روحانی به یکدیگر پیوند می‌دهد. دو حرکت اساسی که کماکان محرّک اصلی پیشرفت فرایند رشد است — یعنی سیر مستمرّ شرکت‌کنندگان در دوره‌های متسلسل مؤسّسۀ آموزشی و حرکت محدوده‌های جغرافیایی در پیوستار توسعه — با فوران قوای منبعثه از کنفرانس‌های اخیر جوانان به شدّت تقویت یافته‌‌اند. توانایی گسترده‌تری که عالم بهائی برای بسیج تعداد زیادی از جوانان در میدان خدمت کسب نموده اکنون می‌تواند ثمرات بیشتری به بار آورد. در مدّت زمان باقی ‌مانده، دو وظیفۀ خطیر یعنی تحکیم برنامه‌های رشدِ در دست اجرا و شروع برنامه‌های جدید، محتاج بذل توجّه فوری است. جامعۀ اسم اعظم اکنون در موقعیّت مناسبی است که قبل از انقضای این مدّت، دوهزار محدودۀ باقی ‌مانده از اهداف نقشه را به لیست محدوده‌هایی اضافه نماید که در آنها این ‌گونه برنامه‌‌ها انجام شده ‌است.

از مشاهدۀ سرعت پیشرفت این مجهودات در تقریباً سه هزار محدودۀ جغرافیایی در اقصی نقاط کرۀ زمین و در شرایط و محیط‌های گوناگون بی‌نهایت مسروریم. بسیاری از این محدوده‌ها در مرحله‌ای هستند که به ‌کار بستن چند خطّ عملِ ساده‌ موجب ازدیاد تحرّک آنها می‌شود. در نواحی دیگر، پس از گذراندن ادوار متوالی فعّالیّت، تعداد افرادی که در چارچوب نقشه در اقدامات پیش‌قدم می‌شوند ازدیاد می‌یابد. با بهتر شدن کیفیّت فرایند آموزش روحانی از طریق تجربه، نفوس آسان‌تر به مشارکت در آن جلب می‌گردند. در بعضی موارد ممکن است وقفه‌ای در فعّالیّت‌ها و یا موانعی بر سر راه ایجاد ‌شود که مشورت‌ دقیق و عمیق در بارۀ علل آن توأم با صبر و شهامت و پشت‌کار، تحرّک مجدّد را به دنبال می‌آورد. در تعداد فزاینده‌ای از محدوده‌های جغرافیایی وسعت و پیچیدگی برنامۀ رشد در تناسب با ازدیاد قابلیّت سه شرکت‌کنندۀ نقشه — افراد، جامعه، و مؤسّسات — در حال افزایش است تا جوّی از حمایت متقابل ایجاد نماید. بسیار خرسندیم که در تعداد روزافزونی از محدوده‌ها همان ‌طور که انتظار می‌رفت اکنون فعّالیّت‌ها به مرحله‌ای رسیده است که صد نفر یا بیشتر، اشتغالِ فزون از هزار نفر را در پی‌گیریِ یک الگویِ زندگی روحانی، پویا و تقلیب‌‌کننده تسهیل می‌نمایند. اساس این فرایند البتّه از آغاز مبتنی بر حرکتی جمعی به سوی بینشی از رفاه مادّی و معنوی بوده که از جانب نفس مقدّس محیی‌ عالمیان افاضه گردیده امّا وقتی که گروه‌های چنین عظیمی به مشارکت قیام می‌کنند آن ‌گاه حرکت تمامی یک جمعیّت به راحتی قابل تشخیص است.

این حرکت در حال حاضر به خصوص در محدوده‌هایی‌ مشهود است که قرار است در آنها مشرق‌الاذکار محلّی مرتفع گردد. برای مثال در وانواتو (Vanuatu) احبّای ساکن جزیرۀ تانا (Tanna) در راه افزایش آگاهی مردم نسبت به مفهوم مشرق‌الاذکار کوشش فوق‌العاده‌ای مُجرا داشته‌اند به حدّی که تا به حال حدّ اقلّ یک ‌سوّمِ سکنۀ سی ‌هزار نفرۀ این جزیره به طرق گوناگون در گفتگوی در حال گسترشی‌ در بارۀ این موضوع مشارکت داشته‌اند. توانایی استمرار بخشیدن به یک گفتگوی ارزشمند در بین جمعیّتی چنین بزرگ از طریق سال‌ها تجربه در ارائۀ تعالیم حضرت بهاءالله و اتّساع دامنۀ پوشش یک مؤسّسۀ آموزشیِ پویا به تدریج شکل یافته است. گروه‌های نوجوانانِ جزیره با تشویق و حمایت سران دهکده‌ها که شاهد توان‌دهی روحانی شرکت‌کنندگان بوده‌اند به طور اخصّ شکوفا شده‌اند. این نوجوانان عزیز با الهام از اتّحاد و تعهّد جمعی خود، نه تنها سستی و رخوتِ بی‌تفاوتی را در خویش زایل نموده‌اند بلکه از طریق پروژه‌های عملیِ متنوّع وسیله‌ای برای خدمت در راه بهبود جامعۀ خود یافته‌اند و در نتیجه افرادی از سنین مختلف از جمله والدین‌شان قیام به اقدامات سازنده نموده‌اند. چه احبّا و چه اعضای جامعۀ گسترده موهبتِ امکان مراجعه به محفل روحانی محلّی به منظور کسب هدایت و حلّ مسائل مشکل را درک می‌کنند و در نتیجه، تصمیمات محافل روحانی بیش از پیش به حکمت و ملاطفت مخصّص می‌گردد. شواهد زیادی نشان می‌دهد که هنگامی که عناصر چارچوب عملِ نقشه به صورت یک کلّیّت منسجم در هم می‌آمیزد تأثیر‌گذاری آن بر مردم می‌تواند بسیار عمیق باشد. بر مبنای چنین پیشرفتِ مداوم در زمینۀ ترویج و تحکیم و اجرای سی دوره از برنامه‌های فشردۀ رشد است که احبّا هم‌گام با سایر ساکنان این جزیره مجدّانه می‌کوشند تا درک عمیق‌تری در بارۀ مشرق‌الاذکار یعنی بنیانی برای حصول "الفت قلوب و اجتماع نفوس" را در بین خود حاصل نمایند. ساکنان جزیرۀ تانا با حمایت فعّالانۀ رهبران سنّتی خود بیش از صد ایده و نظر در رابطه با طرح این معبد ارائه داده‌اند که خود نمایان‌گر آنست که تا چه حدّ مشرق‌الاذکار افکار آنان را به خود مشغول داشته و چه چشم‌اندازهای جذّابی از تأثیرات آن مؤسّسۀ رفیع‌البنیان بر زیستن در سایۀ ممدودش آشکار شده است.

نظایر این گزارشِ دل‌گرم‌کننده را در بسیاری از محدوده‌های جغرافیایی پیشرفته می‌توان یافت، محدوده‌هایی که در آنها مقتضیات تعالیم حضرت بهاءالله به تدریج بر شرایط زندگی در محلّه‌ها و دهکده‌ها اثر می‌گذارد. در هر یک از این محدوده‌ها مردمانی که از وجود مبارک حضرت بهاءالله آگاهی بیشتری می‌یابند، از راه تعمّق در تجارب و به کمک مشورت و مطالعه می‌آموزند که چگونه به موجب حقایق مندمج در ظهور اعظمش عمل نمایند تا اخوّت روحانی در حال گسترش همواره از طریق عبادت جمعی و خدمت انسجام بیشتری بیابد.

از بسیاری جهات موفّق‌ترین جوامع مسیری را طیّ می‌کنند که دیگران نیز مشتاق پیمودن آن می‌شوند. با این حال سطح فعّالیّت در یک محدودۀ جغرافیایی هر چه باشد، آنچه موجب تسریع پیشرفت می‌شود قابلیّت یادگیریِ احبّای محلّی برای عمل در یک چارچوب مشترک است. هر فرد در این مجهود سهمی دارد و خدمات هر یک به غنی‌سازی کل کمک می‌کند. پویاترین محدوده‌ها آنهایی هستند که در آنها، فارغ از منابع موجود در جامعه و قطع نظر از تعداد فعّالیّت‌ها، احبّا واقفند که وظیفه‌شان آنست که آنچه را برای نیل به پیشرفت لازم است تشخیص دهند — قابلیّت نورسته‌ای که باید پرورش یابد، مهارت تازه‌ای که باید کسب شود، پیش‌گامانِ تلاش نوخاسته‌ای که باید همراهی گردند، فضای تفکّر و تعمّقی که باید ایجاد شود، مجهودی جمعی که باید هماهنگ گردد — و سپس راه‌های خلّاقی بیابند که از آن طریق بتوان وقت و منابع لازم را برای نیل به آن تأمین نمود. هر موقعیّت خاصّی چالش‌های مربوط به خود را داراست و وقوف بر این واقعیّت، هر جامعه‌ای را قادر می‌سازد تا نه تنها از آنچه در دیگر نقاط عالم بهائی آموخته می‌شود بهره گیرد بلکه بر این دانش اندوخته شده نیز بیفزاید. آگاهی از این حقیقت شخص را از جستجوی بیهوده برای یافتن یک فرمول عملِ انعطاف‌ناپذیر آزاد می‌سازد و در عین حال امکان آن را فراهم می‌سازد که بینش‌های کسب شده در محیط‌های گوناگون الهام‌بخش فرایند رشدی باشد که در هر محیط شکل خاصّی به خود می‌گیرد. این رویکرد با تصوّرات کوته‌بینانه‌ای از مفاهیم "موفّقیّت" و "شکست" که مولد آشفتگی و یا فلج‌کنندۀ اراده است کاملاً در تضادّ می‌باشد. انقطاع لازم است؛ هرگاه که اقدام و فعّالیّت کلّاً به خاطر رضای الهی انجام شود هر چه پیش آید به او تعلّق دارد و هر پیروزی که به نام او حاصل گردد موقعیّتی است برای ستایش او.

در آثار مبارکه به رابطۀ بین مجهودات مبذوله و نزول تأییدات ملکوتی اشارات زیادی شده است از جمله در این بیان اطمینان‌بخش حضرت مولی الوری که می‌فرمایند: "اگر همّتی بنمایيد يقين است که اين انوار بتابد و اين ابر رحمت ببارد و اين نسيم جان‌پرور بوزد و رایحۀ اين مشک اذفر منتشر گردد." این مشتاقان در هنگام تشرّف به اعتاب مقدّسه از آستان منیعش عاجزانه می‌طلبیم که شما را در مجهودات‌تان برای برقراری ارتباط با نفوس ناآشنا با تعالیم الهی و ورودشان در ظلّ امر مبارک مشمول عنایات لانهایۀ خود نماید و شما را در توکّل به فیوضات ابدیّه‌اش بیش از پیش ثابت و استوار بدارد. در دعای خود هیچ‌گاه شما عزیزان را فراموش نمی‌کنیم و در ادعیۀ قلبی خود فداکاری‌های خالصانۀ شما را هرگز از یاد نمی‌بریم. وقتی به وظایف خطیرۀ پیروان جمال مبارک طیّ دو سال آینده می‌اندیشیم، ندای مؤکّد و جان‌بخش مولای حنون برای قیام به خدمت را به خاطر می‌آوریم که می‌فرماید: "سبحات را بدرید حجبات را خرق نمایید سلسبیل حیات ببخشید و طریق نجات بنمایید."

[امضا: بیت العدل اعظم]